In de column de vreugde van het zijn gaf ik aan dat ik nog niet wist wat ik zou gaan doen. Of ik vanwege de beginnende kanker, mijn prostaat operatief zou laten verwijderen, zou laten bestralen of dat ik niets zou doen. Op grond van de resultaten van het laatste onderzoek stel ik de beslissing een half jaar uit. Ik kies in dit stadium van de ziekte voor de kwaliteit van leven. Ik wil niet van de regen in de drup belanden. De ziekte van Parkinson zal namelijk een negatieve impact hebben op de incontinentie na een operatie of bestraling. Wanneer ik zeg dat ik kies voor de kwaliteit van leven dan betekent dat niet dat ik een klachtenvrij bestaan nastreef. Ongemakken en pijn horen bij het leven. Ik zal ze net als de spirituele momenten in mijn leven geleefd moeten hebben om ze los te kunnen laten en op te gaan in de constante transformatie van zijn.
Categorie: prostaatkanker
de vreugde van zijn
Wat is de toegevoegde waarde van de tijd waarmee mijn leven misschien zal worden verlengd? Ik stel deze vraag omdat ik voor de keuze sta of ik mijn prostaat zal laten verwijderen of zal laten bestralen. In beide gevallen kunnen er vervelende bijwerkingen ontstaan, zoals incontinentie en erectiestoornissen. Wanneer ik de beslissing uitstel kan de kanker zich uitzaaien met als gevolg een nog veel grotere ellende. Ik kan ook denken ‘Het zal zo’n vaart niet lopen. Het zal mijn tijd wel duren.’ Dit alles speelt door mijn hoofd terwijl ik door de tuin loop. Ik weet nog niet wat ik ga doen. Gelukkig hoeft dat ook nog niet. Ik sta stil en geniet van het zonlicht dat op de paars blauwe bloesem van de maagdenpalm schijnt. Is dit de toegevoegde waarde? Niet een kwantitatieve maar een kwalitatieve: de vreugde van zijn?
Zie ook:
Opereren of bestralen?
kiezen voor een kies
leven in geleende tijd
hier en nu momenten
genieten
vreugde
de constante transformatie van zijn
een feit
Je hoeft je geen zorgen te maken over zaken waar je grip op hebt want die heb je in de hand en zaken waar je geen grip op hebt zijn feiten die je moet leren accepteren. Ik heb geen grip op mijn ziekte. Mijn ziekte is een feit waarmee ik moet leren leven. De constatering van deze feitelijkheid helpt mij om mijn zorgen los te laten en te genieten van het nu waarvan ik, door feitelijke ervaring, weet dat het betrekkelijk is.
Zie ook:
niet de feiten maar ..
het is zoals het is, het is goed zo
berusting
mijn werkelijkheid
dominostenen
in het oog van de cycloon
allemaal net niet
Het is het allemaal net niet. Ik heb kwaadwillende cellen in mijn lichaam maar ze slaan nog net niet op hol. Ik heb een vergrote hartspier met atypische klachten die nog net geen typische hartpatiënt van me maken. Ik heb een tekort aan dopamine en een trillende kaak maar het is nog net geen typische Parkinson. Dit confronteert me met een vraag. Laat ik me meeslepen door doemscenario’s over mijn medisch dossier of accepteer ik mijn situatie als een feit? Rationeel gezien is de keuze snel gemaakt: Accepteer het als een feit! Emotioneel sta ik echter aan de rand van de afgrond. Ik kan maar net voorkomen dat ik erin val door ontspannen naar de gevoelens te kijken die ik zie. Hierdoor word ik me bewust van wat tussen verstand en gevoel in ligt: Het besef dat het leven niet volmaakt is. Deze onvolmaaktheid biedt ruimte voor groei, het daagt me uit om op het slappe koord tussen verstand en gevoel te gaan staan.