Categorie: ziekte van parkinson

‘Het belangrijkste is dat je gezond bent.’ Is dat wel zo? Is ook ziekte niet slechts een van de vele uitdagingen in het leven? In deze categorie vind je columns over mijn uitdaging: de ziekte van Parkinson. Wanneer je het ziekteproces vanaf het begin wilt volgen, start dan bij de hoogste paginanummers. Zie paginanummer onder aan deze pagina.

Zie ook de categorieën onze hersenen, gezondheid en prostaatkanker.

driften

Ik merk dat ik de neiging heb om de lichamelijke gevolgen van mijn ziekte te overdrijven. Het doet me denken aan kinderen die, wanneer ze tijdens een wandeling moe zijn, overdreven zuchten en kreunen. Alsof ze willen zeggen ‘Help me! Ik kan niet meer! Zie je niet hoe zwaar ik het heb!?’ Terwijl ik dit beeld laat bezinken, denk ik aan voetballers die hun pijn overdrijven nadat ze door een tegenstander ten val zijn gebracht. Het is alsof ze de scheidsrechter ervan willen overtuigen dat er een overtreding heeft plaats gevonden. De beelden blijven komen. Ik denk aan rechters die tijdens een zitting overdreven emotionele verklaringen moeten aanhoren. Ik denk aan het werkwoord drijven en de betekenis van driften, de rijtechniek waarbij je een auto zijdelings door een bocht stuurt door overstuur op te wekken. De stroom beelden komt tot stilstand. Er welt een vraag in me op. ‘Waar komt de wens om mijn klachten te overdrijven vandaan?’ Wil ik anderen overtuigen dat ik echt ziek ben en klachten heb? Zoek ik medelijden? Voel ik me wanhopig en kwaad over mijn ziekte en hoop ik dat er iemand is die me kan helpen? Of speel ik een spelletje met mezelf waarbij ik de grens van het lijden verken door er emotioneel druk op uit te oefenen, te driften?

Zie ook:
emotionele chantage
grensoverschrijdend gedrag
familie
zielig
emotioneel zelfonderzoek

van overzicht naar inzicht

Ik ga regelmatig op zoek naar het concept achter een gedachte of gevoel. De zoektocht laat me niet alleen het concept zien maar geeft me ook inzicht in de bron. Om het proces van overzicht naar inzicht te kunnen beschrijven gebruik ik de blauwdruk die het concept in me achterlaat. Dit doe ik door deze denkbeeldig te projecteren op de zich vormende column. De ziekte van parkinson maakt dit lastiger. Door de ziekte heb ik moeite met parallel denken, het overzien van meerdere gedachtelijnen op hetzelfde moment. Dit overkwam me bijvoorbeeld tijdens het schrijven van de column de keizer of God. Ik was op een bepaald moment het overzicht totaal kwijt. Door mentaal afstand te nemen en vervolgens de structuur van de column te beschouwen, te ontleden en opnieuw te vergelijken met de blauwdruk, zag ik waar ze afweek. Ik corrigeerde de afwijking en kreeg weer inzicht in de bron.

Zie ook:
structuur
inzicht in de leegte
de bron
emotionele rollercoaster

Dit was de derde column in een selectie van negen over parallel denken.

  1. parallel denken
  2. het omnidirectionele brein
  3. van overzicht naar inzicht
  4. betekenis concept
  5. schuivende panelen
  6. zeemeeuwen
  7. verlichting vind je op straat
  8. gyroscopie
  9. gerechtelijke dwaling

Opereren of bestralen?

In de column de vreugde van het zijn gaf ik aan dat ik nog niet wist wat ik zou gaan doen. Of ik vanwege de beginnende kanker, mijn prostaat operatief zou laten verwijderen, zou laten bestralen of dat ik niets zou doen. Op grond van de resultaten van het laatste onderzoek stel ik de beslissing een half jaar uit. Ik kies in dit stadium van de ziekte voor de kwaliteit van leven. Ik wil niet van de regen in de drup belanden. De ziekte van Parkinson zal namelijk een negatieve impact hebben op de incontinentie na een operatie of bestraling. Wanneer ik zeg dat ik kies voor de kwaliteit van leven dan betekent dat niet dat ik een klachtenvrij bestaan nastreef. Ongemakken en pijn horen bij het leven. Ik zal ze net als de spirituele momenten in mijn leven geleefd moeten hebben om ze los te kunnen laten en op te gaan in de constante transformatie van zijn.

Zie ook:
de pijn van het bestaan
hier en nu momenten

cognitief ontregeld

Ik raak door de ziekte van Parkinson regelmatig cognitief ontregeld, heb moeite om complexe situaties te overzien en te ordenen. Dit gebeurt met name wanneer er iets in mijn omgeving verandert. Ik krijg dan een droge mond waardoor ik soms geen woord kan uitbrengen. Begin zachter te praten waardoor ik slecht ben te verstaan. Ik voel me uitgeput. Mijn buik raakt van slag, mijn arm en kaak beginnen heviger te trillen. Emotioneel krijg ik het gevoel alsof ik dreig te verdrinken in een golf van wanhoop en paniek. Geestelijk trek ik me terug in mijn bubbel. Als ik thuis ben dool ik rond op internet of ben ik vruchteloos bezig met het verbeteren van een tekst. Wanneer ik ontregeld ben gaat schrijven überhaupt moeilijk. Teksten bevatten foute verwijzingen naar het onderwerp, de persoon, de tijd enz. Het feit dat ik zo heftig reageer komt niet alleen door de veranderde neurochemie in mijn hersenen. Het komt ook door het besef dat ik het automatisme kwijt raak waarmee ik altijd situaties overzag, wist wat er moest gebeuren en in welke volgorde.

Zie ook: emotionele rollercoaster

emotionele rollercoaster

Een van de gevolgen van de ziekte van Parkinson is dat ik soms minder goed complexe situaties kan overzien. Dit bleek toen ik een videodeurbel wilde installeren. Ik had moeite om de voor- en nadelen van de diverse producten te overzien. Dit verergerde toen ik besloot dat ik de bel wilde aansluiten op het elektriciteitsnetwerk. Er kwamen extra overwegingen en beslissingen bij, van een nieuw stopcontact tot een beltrafo en de route van de bedrading. Mijn afnemend vermogen om alles te overzien maakte dat ik me machteloos en wanhopig voelde. Er vielen gaten in mijn denken. Leegtes waaraan ik met alles wat ik nog aan denkvermogen had probeerde te ontsnappen. Gisteren overkwam me het tegenovergestelde. Ik werd overspoeld door een vloedgolf van dankbaarheid en blijdschap toen ik besefte dat ik een ander technisch probleem als vanouds had overzien en opgelost. Ontroering smoorde mijn stem toen ik erover probeerde te praten. Terwijl ik dit schrijf steekt de wanhoop opnieuw haar kop op. Nu door de gedachte aan het degeneratieve en invaliderende karakter van mijn ziekte. Ik stop met schrijven, zie de wanhoop in de ogen, glimlach bij de constatering van het onvermijdelijke, stap uit de emotionele rollercoaster, kijk om me heen en geniet.

Zie ook:
van overzicht naar inzicht
cognitief ontregeld
paniek
hopeloosheid
machteloos moedeloos
bodemloos

alles, behalve zekerheid

Ik herinner me hoe ik als kind bij een boerderij melk ging halen. In de keuken zat een pijp rokende oude man naast een warme kachel. Hij genoot van de rust terwijl de boer in de stal aan het werk was en de koeien aan de kettingen rammelden. Dit beeld staat in schril contrast met mijn eigen oude dag. Ik moet nog altijd van alles beslissen, regelen en doen. Activiteiten waar ik niet mee bezig wil zijn maar waar ik wel mee bezig moet zijn. Werk dat me door mijn leeftijd en ziekte steeds zwaarder valt. Terwijl ik dit schrijf moet ik denken aan wat de eigenaar van een bedrijf tegen een van de directeuren zei. ‘Je kunt alles van me krijgen, behalve zekerheid.’ Iets anders geformuleerd geldt dit ook voor mij ‘Je kunt alles van het leven krijgen, behalve de zekerheid van een onbezorgde rustige oude dag.’

Zie ook:
het mooie van oud zijn
het oude mannen hekje
besluit

van lust naar last

Liefde begint meestal met fysieke aantrekkingskracht, met lust die overgaat in liefde. Er is sprake van een liefdesrelatie wanneer de liefde wederkerig is. Idealiter eindigt een liefdesrelatie wanneer beide partners gelijktijdig van ouderdom sterven. Dit gebeurt echter maar zelden. De meeste relaties eindigen doordat de liefde verdampt of doordat een van de partners vroegtijdig overlijdt. Er is nog een andere reden waarom de relatie vroegtijdig kan eindigen. Ik ben me hiervan bewust geworden door de ziekte van Parkinson. De kans is groot dat ik door de ziekte een kasplantje word dat steeds meer zorg nodig heeft. Voor mijn vrouw beteken ik op dat moment misschien nog iets of misschien zelfs heel veel door wat ze voor me kan doen. Zelf denk ik dat ik de wederkerigheid in de relatie zal missen, dat ik nog slechts een last voor haar ben. Nu denk je misschien ‘Maar je kunt toch nog iets voor haar betekenen door met elkaar te communiceren en door je liefde en dankbaarheid te tonen?’ De kans daarop is klein. De kans is 40% dat ik Parkinson dementie krijg. En een dankbare glimlach dan? De kans is groot dat ik die door verstarde gezichtsspieren niet meer kan laten zien. Haar liefde moet wel heel erg groot zijn om hiermee om te kunnen gaan. Ik vraag me af of ik die uitdaging voor haar wil zijn en of ik, wanneer het zo ver is, niet moet accepteren dat mijn leven voltooid is. Dat het tijd is voor een volgende fase in onze liefde.

Zie ook: mijn laatste twee vragen