Heb jij dat nou ook, dat je soms denkt: Waarom genieten niet meer mensen van deze muziek? Is dat misschien de reden waarom ik zo vaak naar video’s kijk waarin wordt gereageerd op de muziek van Nightwish? Wil ik samen met anderen genieten van hun muziek of wil ik liever anderen overtuigen hoe goed ze zijn? Maar waarom doe ik dat dan niet? Waarom richt ik me op degenen die hun muziek al kennen? Ben ik bang dat degenen die de muziek niet kennen mijn enthousiasme niet zullen delen? Waarom maak ik het mezelf nu zo moeilijk? Waarom leg ik me niet neer bij de dooddoener ‘smaken verschillen’? Maar is het niet de kunst van leven dat je jezelf verdiept in de verschillende smaken van leven en dit deelt met anderen?
Categoriearchief: communicatie
ik zou een boek kunnen schrijven
Hoe vaak heb ik niet horen zeggen ‘Ik zou een boek kunnen schrijven over wat ik allemaal heb meegemaakt.’ Hoe mooi en bijzonder zo’n boek ook zou zijn, het zou slechts een van de vele op schrift gestelde levensverhalen zijn. In het boek van het leven vormen ze hooguit een regel, woord, letter of spatie, een lege ruimte waarin verhalen verschijnen en verdwijnen. Zodra je dit beseft word je de lezer van een niet in woorden te vatten boek.
Zie ook:
levende stilte
autobiografie
kernfuncties binnen het gezin
Het gezin als samenlevingsvorm heeft twee kernfuncties, zorg en bescherming. Deze functies zijn gevoelsmatig verankerd in zorgzaamheid en eer. In een traditioneel gezin zijn deze twee functies verdeeld in een rol voor de vrouw als zorgverleenster en een rol voor de man als beschermer en kostverdiener. In een modern gezin overlappen deze twee rollen elkaar. De complexiteit en onduidelijkheid die dit met zich meebrengt heeft het belang van communicatie vergroot. Soms lijkt deze belangrijker te zijn dan liefde.
Zie ook:
jongensdroom
zorgzaam
eergevoel
huwelijksmix
goede bedoelingen
bashen
Ik heb me geërgerd aan het bashen van Rutte, het verbale inbeuken op hem. Wat ik miste in het politieke debat was begrip. Je kunt Rutte bestempelen als leugenaar maar je kunt je ook verdiepen in zijn verklaring dat hij zich een bepaalde uitspraak niet kan herinneren. Ik kan me dat voorstellen. In zijn positie moet hij stapels documenten lezen en ontelbare gesprekken voeren. Bovendien is hij als persoon sterk gericht op het bereiken van consensus en minder op details. Hij legt zich niet gelijk vast op een uitspraak of standpunt maar zoekt in een informele sfeer naar het gezamenlijk belang. Door zijn flexibiliteit weet hij compromissen te sluiten. Deze vormen het hart van onze democratie. Om compromissen te kunnen sluiten moet je vrijuit kunnen brainstormen en moet duidelijk zijn wanneer dit wel of niet kan. Dat was in dit geval niet duidelijk omdat de rol van verkenner niet vast ligt.
Zie ook:
een nieuw gezegde
Het einde van de democratie?
principieel
krimpende wereld
Ik heb me altijd verantwoordelijk gevoeld voor de wereld om me heen. Ik zocht antwoorden op levensvragen en deelde de antwoorden die ik vond met anderen. Dit verantwoordelijkheidsgevoel neemt af. Ik zoek en vind nog wel antwoorden maar sluit me af voor zwart-wit discussies waarin de drang naar nuancering en verdieping ontbreekt. Het gevolg is dat mijn wereld krimpt. Het is de prijs die ik bereid ben te betalen omdat ik merk dat met het krimpen van de ene wereld zich een andere wereld voor me opent. Een wereld waarin ik de vanzelfsprekendheid van zwart-wit standpunten begrijp en waar ik geen antwoorden hoef te geven omdat ze besloten liggen in begrip en mededogen.
zoek het allemaal zelf maar uit
Soms denk ik ‘zoek het allemaal zelf maar uit’. Ik denk dit wanneer ik geconfronteerd word met mensen die geestelijk in kringetjes ronddraaien en niet de moeite doen om zich uit de vicieuze gedachtecirkels te bevrijden. Ik laat dit tot me doordringen en besef dat ik het woord zoeken gebruik. Terwijl dit bezinkt besef ik dat ieder mens door schade en schande het proces van ‘zoeken vinden loslaten’ zal moeten doorlopen. Iedereen zal zelf zijn geestelijke zoektocht moeten beginnen en voltooien. Ik kan anderen slechts een steuntje in de rug geven.
Zie ook:
vicieuze gedachtecirkel
krimpende wereld
ik heb het gehad met al dat gedoe
dichterlijke vrijheid
Mijn werk als schrijver is analytisch en beheerst. Ik sta mezelf weinig dichterlijke vrijheden toe. De onderwerpen waarover ik schrijf dienen nauw aan te sluiten bij wat ik denk en wat ik voel. Ik wil me niet verliezen in fictie en esthetische stijlmiddelen. Dit neemt niet weg dat wat ik schrijf soms toch iets van een gedicht heeft. Laat ik proberen dit met een metafoor te verduidelijken: Mijn columns zijn de stenen van een gebouw. Ondanks dat de stenen een strak gecontroleerde vorm hebben heeft het gebouw dat niet. Het gebouw is een uitdrukking van dichterlijke vrijheid. Nu eens is het een nauwgezette weergave van de werkelijkheid dan weer fictief, nu eens esthetisch dan weer ruw en ongepolijst. Wanneer je goed kijkt zie je soms de dichterlijke vrijheid van het gebouw in een enkele steen weerspiegeld.
Zie ook:
mission statement
stijl
fantasie
