Stel dat ik een filter zou hebben waarmee ik de waardevolle elementen uit mijn columns zou kunnen filteren om ze vervolgens te verwerken in een kort verhaal. Zou dat verhaal dan een toegevoegde waarde hebben op de bestaande columns? Ik denk het niet. Hoe bijzonder een dergelijk verhaal ook zou zijn, het zou niet de diversiteit hebben van de columns. Bovendien zou het de illusie wekken dat de waardevolle momenten in het leven kunnen worden samengevat. De waardevolle momenten in het leven ontdek je door steeds opnieuw de diversiteit van het leven te ondergaan en door nu eens je aandacht op de details en dan weer op het geheel te richten. De columns bieden je die mogelijkheid.
Categoriearchief: communicatie
conceptuele kunst
Voor een conceptueel kunstenaar is het concept achter het product belangrijker dan de esthetische en technische realisatie. Het concept, de gedachte, krijgt waarde in de voorstelling die de toeschouwer ervan maakt. Het product zelf heeft geen waarde, hoe mooi het ook is uitgevoerd. Dit uitgangspunt van de conceptuele kunst geldt ook voor mijn columns.
Zie ook:
er is meer
in den beginne
mijn concept van zoeken
theocratisch Amerika
Volgens de leiders in een theocratie zijn zij door god uitverkoren voor een gecombineerde politieke en religieuze taak. Dit is anders dan in een democratie waar kerk en staat wettelijk zijn gescheiden. In Amerika ligt deze scheiding vast in het eerste amendement van de grondwet. Dit amendement verbiedt het Congres wetten te maken die een bepaalde religie bevoorrechten. Desondanks glijdt Amerika af naar een theocratie. Op het eerste oog valt dit niet op omdat er bijvoorbeeld geen presidenten zijn die ook een geestelijk ambt bekleden. Toch heeft de geestelijkheid een grote vinger in de pap via christelijke organisaties als ‘The Fellowship’. Bovendien heeft iedere president persoonlijke banden met fundamentalistische predikanten en is hij voor zijn verkiezing van hen afhankelijk. Voor deze christenen maakt het niet uit of de president doodsbedreigingen uit, liegt, bedriegt, zijn macht misbruikt en zich bezondigt aan zelfverheerlijking zolang hij hun politieke agenda maar ten uitvoer brengt, zoals de aanstelling van conservatieve rechters bij het hooggerechtshof.
Zie ook: theocratie
zelfhulpboek
Ieder mens stelt in de loop van zijn leven een zelfhulpboek samen. Voor de een is dit een verzameling levenswijsheden, zoals: pluk de dag en maak je niet druk. Voor een ander is het een ongeschreven boek met persoonlijke inzichten. Zelf heb ik mijn inzichten opgeschreven en gepubliceerd. Naast deze geschreven teksten beschik ik ook over een verzameling levenswijsheden, zoals: ‘Waar een wil is, is een weg.’ en ‘ Als je iets doet, doe het goed.’
verhalen die verbinden en verdelen
Sinds de oertijd vertellen mensen elkaar verhalen die de onderlinge band moeten versterken. Verhalen over een gezamenlijk verleden en over goden die alles bestieren. Deze verhalen versterken de onderlinge band en stimuleren de groepsleden om het gemeenschapsbelang boven het eigenbelang te stellen. Verhalen versterken niet alleen de onderlinge band maar veroorzaken ook strijd. Een strijd om het eigen gelijk. Het verhaal wordt belangrijker dan de boodschap van verbondenheid. Er komen predikers die de verhalen dwingend opleggen aan anderen en vechtjassen die andersdenkenden bestrijden. Zij vormen stof voor nieuwe verhalen.
schrijven of beschrijven
Beschrijf ik op dit weblog degene die ik ben of word ik degene die ik ben door wat ik schrijf? Ben ik met andere woorden de schrijver van mijn leven? Wanneer dit laatste het geval is dan creëer ik ook mijn eigen ellende en geluk en de positieve en negatieve effecten daarvan op anderen. Stel dat ik alleen maar beschrijf wie ik ben dan zou ik met recht kunnen zeggen ‘Ik ben die ik ben!’ of ‘Ze moeten me maar nemen die ik ben.’ Terwijl ik dit overdenk, besef ik dat het antwoord op de vraag of ik de schrijver ben van mijn leven in het hier en nu ligt. Terwijl ik me hieraan overgeef, besef ik dat ik al schrijvend niet alleen ontdek wie ik ben maar ook hoe ik nieuwe manifestaties creëer van de constante die ik ben.
Zie ook: vervolgverhaal
moraliserend
We vinden het prima wanneer iemand een sfeerbeeld schetst waarin we onze eigen gedachten en gevoelens kunnen spiegelen maar we willen geen morele conclusies opgedrongen krijgen. Degenen die dat doen, noemen we moraliserend. Hoe zit dat bij mij? Ben ik moraliserend? Een moraliserend persoon meent dat zijn standpunten een absolute waarde hebben. Mijn standpunten hebben geen absolute waarde. Je dient ze te plaatsen binnen de context van mijn persoon en van de maatschappij waarin ik leef. Binnen deze context hebben ze een relatieve, waarde. Ze krijgen een absolute waarde wanneer je de context oneindig groot maakt.
Zie ook:
ik ben oké, jij bent oké
ethisch reveil
schaamteloos