Waar de wereld behoefte aan heeft zijn visionairs. Denkers die maatschappelijke processen kunnen doorzien en overzien en die de inzichten die ze krijgen helder en duidelijk kunnen communiceren. Geen denkers die tegenstellingen versterken maar die met een open geest in het leven staan. Die inclusief, parallel en voor- en achteruit in de tijd kunnen denken.
Zie ook:
inclusief denken
parallel denken
minimalistisch denken
halve oplossingen
eudaimonía
gyroscopie
Al vanaf mijn puberteit reflecteer ik vragenderwijs op het leven. Zodra ik merk dat me iets dwars zit of dat een bepaald onderwerp wel erg vaak op mijn pad komt probeer ik het te ontrafelen en tot de kern door te dringen. Zoals een vis pas de waarde van water kent wanneer hij op het droge ligt heb ik de weerbarstigheid van een onderwerp nodig om bij de kern te komen. Ik moet er moeite voor doen. Nu eens doordat ik niet-reactief mijn aandacht op een onderwerp gericht moet zien te houden. Dan weer doordat ik een onderwerp stap voor stap moet ontleden.
Zie ook:
zelfreflectie
zelfkritiek
de hoop op meer
Waarom al die moeite?
Veel van onze problemen worden veroorzaakt doordat we lineair denken, in nullen en enen. Iets is goed of fout. Dit heeft grote gevolgen. Een misrekening in het begin leidt tot een foute conclusie aan het einde. In plaats van lineair te denken zouden we vaker parallel moeten denken. Hierbij overzie en volg je gelijktijdig meerdere gedachtelijnen naast elkaar. Kwantum computers kunnen dit. De vraag is of zij ons daardoor zullen overvleugelen. Dit hoeft niet te gebeuren. Grote denkers in het verleden hebben laten zien dat ook de menselijke geest in staat is om een breed aandachtsgebied te overzien. Om dit vermogen te versterken zullen we ons moeten richten op de kunst van het denken. De rust en tijd nemen om niet-reactief te reflecteren op gedachten en gevoelens.
Zie ook:
inclusief denken
minimalistisch denken
gerechtelijke dwaling
gyroscopie
visionairs
Wat drijft mij voort?
proza of poëzie
Het is twaalf uur ’s nachts, de tv is uit. Ik mis de grote doelen in mijn leven. Zelfs de kleine dagelijkse doelen die ik voor de komende dagen in de planning heb staan boeien me niet. Ze lijken op te lossen in een gevoel van machteloosheid en zinloosheid. Ik kijk naar mijn lichaam en naar de vloer. Het is alsof ik boven een zinkgat zweef. Ik vraag me af wat ik zou ervaren wanneer ik er mezelf in zou laten vallen. Iets weerhoudt me. Kan ik niet of wil ik niet? Heb ik überhaupt nog doelen? De aarde sluit zich. Ik ruim de kamer op, doe de lichten uit en ga naar bed.
Zie ook:
morene
achtervoegsel -loos
De betekenis van herinneren is ‘in het geheugen terugroepen, opdiepen uit het geheugen’. Etymologisch stamt herinneren van het Duitse ‘erinneren’. Het grondwoord ‘inner’ in ‘erinneren’ komt bij ons nog voor in het woord ‘innerlijk’. Dit woord werd oorspronkelijk in de mystieke literatuur gebruikt om het wezenlijke, het diepste in het gemoed van een mens aan te geven. In de column ‘jeugdherinnering’ heb ik onbewust een verband gelegd met deze betekenis. In deze column beschrijf ik hoe een hier en nu ervaring tijdens het fietsen een andere hier en nu ervaring opdiepte uit het geheugen van mijn ziel.
Zie ook:
jeugdherinnering
moed
Zijn er momenten in mijn leven die ik over zou willen doen omdat ik spijt heb van hoe ik ermee om ben gegaan? Nee, alle momenten, zowel de leuke als minder leuke momenten, gaven zin aan mijn leven. Ik ben niet volmaakt en word dat niet, zelfs niet als ik iets over zou kunnen doen. Dit betekent niet dat ik geen herinneringen heb aan bepaalde momenten. Vandaag herinnerde ik me bijvoorbeeld een moment in mijn jeugd dat ik in het gras lag en me verbonden voelde met het gras, de bomen en de lucht. Deze herinnering kwam naar boven terwijl ik aan het fietsen was. Plotseling vergat ik de waakzaamheid en inspanning die bij het fietsen hoort en voelde me één met de natuur. Het heden verbond zich met het verleden waarbij ik hetzelfde gevoel van vreugde en dankbaarheid ervaarde als in mijn jeugd.
Zie ook:
herinneren
fouten maken mag
gevoel van dankbaarheid
herhalen
spijt
De traditionele huwelijksbelofte ‘Ik beloof je lief te hebben in voor- en tegenspoed tot de dood ons scheidt.’ wordt al jaren niet meer gebruikt. Scheidingen en de behoefte aan een meer persoonlijke huwelijksbelofte hebben tot nieuwe creatieve vormen geleid. Toch heeft de traditionele belofte nog altijd een plaats in ons denken. We hebben nog altijd de neiging om liefde te koppelen aan voorwaarden en beloftes. Echte liefde laat zich niet vangen in beloftes. Het is geen in de tijd vastliggende gesteldheid. Liefde eindigt niet, zelfs niet bij de dood. Liefde is als een rivier, ze is niet statisch maar dynamisch. Een emmer water uit de rivier is niet de rivier. Kiezen voor liefde die eindigt bij de dood is kiezen voor een emmer water. Ze verdampt en verdwijnt. Echte liefde vind je door je onvoorwaardelijk over te geven aan de rivier.
Zie ook:
onvoorwaardelijk
zelfstandig
onvoorwaardelijke liefde
echte liefde
een deel van de waarheid
waarom ik van je hou
