Je begrijpt pas waarom Amerikanen Trump steunen wanneer je hem in de context van de Amerikaanse geschiedenis plaatst. Rond 1840 kwam de grote trek van arme streng gelovige Europese immigranten op gang. Bij hun aankomst hadden ze niets te verliezen, ze konden alleen maar winnen. Met de bijbel als moreel kompas zetten ze zich in voor hun droom van vrijheid en succes. Voor veel Amerikanen is Trump een exponent van deze inzet. Hij is: competitief, vastberaden, daadkrachtig en zeker van zichzelf. Met zijn inzet heeft hij de Amerikaanse droom waar gemaakt. Op grond daarvan mag hij zichzelf op de borst kloppen en openlijk met zijn bezit pronken. Hij mag zelfs liegen, grof zijn, seksistisch en racistisch en hij mag de wet verkrachten om collaborateurs te beschermen. Dit alles wordt hem vergeven zolang hij zorgt dat de overheid hun vrijheid respecteert, hun belangen beschermt en hun conservatief christelijke principes in beleid omzet.
Categoriearchief: spiritualiteit
uitvoerders
Stel dat wij de uitvoerders zijn van de scheppingskracht. Dat het belangrijkste doel in ons leven het verleggen van grenzen is door nieuwe gebieden te ontdekken en te ontginnen. Wat zijn dan de kwaliteitseisen waaraan we moeten voldoen? Of kent de scheppingskracht geen kwaliteitseisen en moet ik me er blind aan overgeven en met vallen en opstaan de grens van het mogelijke ervaren en verleggen? Als een kunstenaar mijn ego uitschakelen en me overgeven aan de scheppingskracht die mijn talenten gebruikt om zich te manifesteren en grenzen te verleggen.
Zie ook:
de regisseur van zijn leven
registreren en regisseren
horror vacui
de schepper van god
architect
mogelijkheden
tweeledig
Het antwoord op de vraag ‘Waarom is er lijden in de wereld?’ is even eenvoudig als logisch: Je hebt lijden nodig om te weten wat het is om te leven zonder lijden. Je weet niet wat liefde is wanneer je geen voorbeelden van liefde en liefdeloosheid hebt gekend. Wees daarom blij dat het leven je confronteert met beide zijden van de medaille. Wil je een stap verder gaan en de diepere waarde van deze tweeledigheid ontdekken? Wil je weten wat beide zijden van de medaille met elkaar verbindt? Richt je aandacht dan op de smalle rand, daar waar tegenstellingen elkaar ontmoeten en met elkaar zijn verbonden.
architect
Stel dat ik de niet-fysieke architect ben van mijn fysieke leven. Een tijdloos wezen dat de beperkingen van de tijd heeft opgezocht om ervarenderwijs grenzen te verleggen. In dat geval heb ik zelf gekozen voor mijn ziekte. Dit roept de volgende vragen bij me op: Is deze ervaring echt nodig voor een bestaan in de niet-fysieke wereld? Om welk aspect van de ziekte gaat het? Misschien het vermogen om rustig te blijven en mezelf niet gek te maken? Of is mijn ziekte slechts ‘collateral damage’ en gaat het om heel andere ervaringen?
Zie ook:
uitvoerders
de regisseur van zijn leven
registreren en regisseren
horror vacui
de schepper van god
kinderogen
Ik moet denken aan de open blik van peuters en kleuters. Het moment dat ze zien dat papa of mama verdrietig is en ze niet weten óf en hoe ze moeten reageren. Het moment voordat emoties, vragen en gedachten losbarsten. Ik besef dat ik regelmatig met kinderogen naar mensen en situaties kijk, niet even maar soms minuten lang. Zo keek ik minutenlang naar de foto’s van Hongaarse Joden die tussen de bomen bij de gaskamers van Auschwitz op hun beurt wachtten. Ondanks dat ik wist dat ze enkele uren nadat de foto’s waren genomen zouden worden vergast, voelde ik geen verbazing, medelijden, verdriet of woede. Ik zag bejaarden, vrouwen en kinderen die met de open blik van een kind in de lens van de camera keken.
Zie ook: de bodem van de hel
naastenliefde
Er lijkt wereldwijd een opleving van naastenliefde plaats te vinden. Massaal steunen we de zorgsector die zich inzet voor de zieke en kwetsbare mens. Dit roept de volgende vragen bij me op. Laten we ons leiden door naastenliefde of door de christelijke opvatting dat de beker met lijden tot de laatste druppel moet worden leeggedronken? Of heeft onze steun niets met naastenliefde of religie te maken en laten we ons leiden door een ontkenning van de dood en door het idee dat we de dood te slim af kunnen zijn? Of zijn we misschien bang zelf slachtoffer van het virus te worden en dekken we onszelf al vast in voor de zorg die we in dat geval nodig denken te hebben?
als de dood een keuze is
We zijn gewend geraakt aan het idee dat de dood je overkomt wanneer het ‘je tijd is’. We gaan dood door een ongeluk, ziekte, ouderdom en in het uiterste geval door moord. Maar de dood kan ook een keuze zijn. Dit wisten we natuurlijk wel maar los van de enkeling die suïcide overwoog dachten we er eigenlijk niet over na. Dat doen we nu wel. Wanneer ons lijden ondraaglijk en uitzichtloos is geworden kiezen we voor euthanasie of palliatieve zorg. Een geheel andere keuze, die we al 75 jaar niet meer hebben hoeven maken, is: Ben ik bereid te sterven voor mijn idealen of voor anderen? Door de coronacrisis staan we nu voor een soortgelijke keuze: Waarom zou ik gebruikmaken van de medische zorg om mijn leven te verlengen wanneer ik een mooi en betekenisvol leven heb gehad en een ander dat nog niet heeft gehad?
Zie ook:
een zwaar gesprek
als je maar gezond bent
de ultieme test
zelfdoding